Reizen is een essentieel deel van mijn leven. Ik heb namelijk de onbedwingbare drang om zoveel mogelijk moois in deze wereld als een spons te absorberen en vervolgens met anderen te delen middels mijn foto’s en verhalen. 
Misschien omdat ik inmiddels 'van een zekere leeftijd’ ben, ervaar ik daarbij een zeker gevoel van haast, omdat het voor mij lijkt alsof de wereld steeds sneller verandert, vaak helaas in een richting die ik niet perse mooi of goed vind.  
‘Alles van waarde is weerloos’… en zo kijk ik soms melancholisch en nostalgisch toe hoe veel mooie plekken en dingen in de wereld onontkoombaar en onomkeerbaar bezwijken onder wat geld, commercie en kortzichtig winstbejag teweeg kunnen brengen.
Misschien is dat het wel, dat ik met mijn foto’s stukjes van de wereld zoals ik em ken en waarvan ik hou, probeer vast te houden. En heb ik moeite met het onvermijdelijke loslaten dat bij nu eenmaal bij verandering hoort.

In de loop der jaren ben ik in en rond huis vaker dingen kwijtgeraakt of verloren. Soms me bewust van waar en hoe dat gebeurde, vaak echter op mysterieuze, niet te achterhalen manieren.
 
Op reis lijkt dit fenomeen zich de laatste jaren steeds extremer voor te doen.

Indonesië 2018: Maaike laat achtereenvolgens haar gloednieuwe B&W noise-cancelling-over-ear-koptelefoon in een taxi liggen, vergeet haar Macbook in haar hotelkamer en raakt haar iPhone kwijt tijdens een gehaast aan boord rennen van een ferry.
En dan mijn trieste wapenfeiten van dit jaar: een oude iPhone op Schiphol bij de gate laten liggen, een iPad mini en nieuwe Kindle ebookreader op een franse hotelkamer achtergelaten, mijn oude Kindle waarschijnlijk in een hutje in de Nepalese bergen in de haast vergeten en tot besluit, het tot op de dag van vandaag op onverklaarbare wijze verdwijnen van mijn geliefde donsjack.

De talloze merinowollen Icebreaker sokken, onderbroeken, t-shirts en vesten laat ik maar even buiten beschouwing, maar you get the picture: alle spullies bij elkaar gaat het toch om een lieve som roepies. 

Op zich geef ik niet veel om geld. Geldtekort is vervelend en verder is geld om uit te geven en van te leven, wat mij betreft. Maar ik kan slecht tegen geld verspillen of zinloos verliezen. Ik schiet dan ook flink in de stress van al die verloren spullen. Een giftige mix van machteloze woede en zelfverwijt giert door mijn lijf en brengt het minst fraaie deel van mezelf naar boven.  En na de initiële drama- en razernijbui, kan ik soms nog dagen erna blijven doormokken. En er bij tijd en wijle zelfs steeds op terugkomen, mezelf kwellend met de zinloze vraag waarom mij dit moest overkomen, waarom ik zo gestraft word en welke les hier dan uit geleerd moet worden.

Maaike niet. Als de bodhisattva die ze nu eenmaal is, heeft zij van nature het onthecht zijn veel beter onder de knie dan ik. Op de laatste ochtend van ons verblijf in Nepal legt ze het me nog een keer uit aan de hand van een boek over Indiase legendes, goden en filosofie. Ze vertelt me het verhaal van koning Kubera van Lanka, die op enig moment zijn hele koninkrijk en al zijn rijkdom kwijtraakt en daar diep verdrietig van is. Ganesha ontfermt zich over hem, maar hij blijft klagen en lijden onder het verlies van het vele moois dat hij ooit bezat. Op een dag plukt Parvati zijn rechteroog uit en vervuld van pijn en afschuw vraagt hij waarom ze dat -in godsnaam- deed. Haar antwoord -dat hij blijkbaar gelooft dat hij zijn materiële bezittingen is en niet ziet wat werkelijk van waarde is in het leven- brengt hem tot inzicht en daarmee vrede.

Tien minuten later lopen we de tuin van ons hotel in om wat laatste foto’s op deze mooie plek te maken. Als ik Maaike vraag een bepaalde pose op een fotogeniek bruggetje aan te nemen, laat ze haar nieuwe ebookreader in de visvijver vallen.

En terwijl ik met het Indiase verhaal van koning Kubera in mijn hoofd, probeer niet helemaal in de stress te schieten, geeft Maaike wederom een demonstratie van een mooi staaltje loslaten.

I’m impressed.

Epiloog:
Maaike’s koptelefoon werd door de taxichauffeur naar ons hotel gebracht, haar Macbook werd door de hotel-eigenaar bij ons volgende hotel bezorgd en ook haar iPhone kwam weer terecht. Ik zocht 10 minuten tevergeefs in de modder en het ijskoude water en uiteindelijk viste een hotelmedewerker met één greep haar ebookreader uit de vijver. Na een dagje drogen deed ie het weer.

Mijn iPad, iPhone, ebookreaders (meervoud) en donsjack daarentegen, zijn nooit meer boven water gekomen. 
Saillant detail: na aanvankelijke blijdschap naar aanleiding van een telefoontje met een boekenwinkel dat mijn donsjack daar gevonden was, bleek het bij aankomst te gaan om Maaike’s donsjack. 
Waarvan ze niet eens wist dat ze die verloren had. I kid you not.


En na enig gesputter denk ik dat ik nu dus wel een soort van idee van het verschil tussen verliezen en loslaten begin te bevatten. Benieuwd hoe me dat een volgende keer zal vergaan, Immers: ‘begrijpen of snappen is niet doen, alleen doen is doen!’  

Ik doe mn best.